Når berre eins eigne føter stikkande opp av hengjekøya er det som blokkerar utsikta til Stillehavet, har ein det ikkje så gale.
No har eg vore i Nicaragua i tri veker. Tida går fort! Det er mykje å oppleva, mykje å sjå, og mykje å lesa på. Ein må liksom freista å få til ein dagsplan som ikkje let noko av dette lida, og det kan til tider gjera døgeret hektisk. Klokka halv ti på kvelden seier kroppen som regel frå om at det er på tide å leggja seg, og vaknar faktisk stort sett av seg sjølv før seks på morgonen. Igrunn ein ganske så god døgnrytme.
Helga for to veker sidan var heile studentflokken på ein vulkan som heitter Cerro 
Negro, noko som omlag tyder «den svarte nuten». Dette er verdas nest yngste vulkan, og vart forma for 150 år sidan. Han er ikkje høg, han er ikkje stor, men han er kólsvart. Og ein kan springja ned framsida i ein slags silkesand/grus-blanding. Og det var nettopp det me gjorde. Me vart køyrde i buss ein halvtime utanfor León, traska ein halvtimes tid til toppen, tok dei obligatoriske utsikts- og hoppebileta, og sprang så ned vulkansida. 
Framifrå oppleving! Me såg ut som feiarar heile gjengen. Det har faktisk oppstått ein heil liten turistindustri på denne vulkanen: «Volcano-boarding». Turoperatørar tek 
med seg folk opp, utstyrer dei med ein slags blanding av eit akebrett og eit strykebrett, og sender dei så utføre vulkansida. Farten aukar og aukar og tilslutt endar dei opp ved vulkanfoten i ein hurrande fart. Kanskje noko eg må prøva!
Sist helg var ein gjeng av oss på stranda i Las Peñitas, som også er det plassen studiesenteret ligg. Her leigde me 
sengjer på Rigo’s Guesthouse, som vert drive av familien til vår kurskoordinator Rigo. Fin plass med kanskje den beste utsikta ein kan ha… den eg nemde øvst. Å liggja i ei hengjekøye og sjå på sola gå ned i 
Stillehavet, medan ein nippar kald drikke og høyrer på bølgjene, gjev ro i sjel og kropp. Fredagskvelden hadde eg også mitt fyrste nattbad i Nicaragua, og vart for fyrste gong i selskap av lysande morild. Ei oppleving eg seint vil gløyma! Kringom meg blenkte det i lysande små, kvite prikkar, og om eg tok handa under vatn og slo att og fram, sto det som loger kringom fingrane.
Laurdagen var eg på mitt fyrste surfekurs. Jadå, eg har vore på surfekurs. Og har vel innsett at eg nok høyrer meir heime på ski i skavlane i heio enn på brett i bølgjene her. Men moro var det. Me hadde alle kvar sin instruktør som viste oss korleis det skulle gjerast. Fyrst turrtrente me litt på stranda i kunsten å komma seg frå mageliggjande stilling til ståande på brettet, så bar det rett ut i bølgjenen for å freista lukka. Instruktøren dro oss ut, snudde oss, og skudde oss inn med lagelege bølgjer. Så 
var det å følgja med bølgja inn medan ein freista reisa seg på høveleg vis. Det gjekk ikkje så bra for min del. Eg kom ofte i ståande posisjon, men stort sett hadde eg då mista bølgja og eg var nøydd til å padla ut att. Ja, ja… ein kan ikkje var god til alt :).
Søndagen reiste me ein gjeng på safari i ein mangroveskog som ligg like i nærleiken. Området er verna som naturreservat. Mangroveskogar er svært artsrike skogar som er tilpassa å både stå i fersk- og saltvatn, og ein finn dei typisk langs elvar som munnar ut i havet i tropiske regionar. Ein lokal guide tok oss innover elva så langt han kom med 
båt, så padla me vidare med kajakkar. Det var utruleg mykje flott å sjå. Krokodillar, iguanar, vaskebjørnar, fiskar (som hoppa opp i kajakkane), fuglar i alle fargar og fasongar. Innst i reservatet kom me til ein slags innsjø der det krydde av store, flotte, kvite, hegreliknande fuglar. Nokre var rosa også! Guiden me 
hadde med oss hadde ikkje der på eitt år, så eg kjende litt på oppdagarkjensla. Er rimeleg sikker på at det var folk der både før oss og etter oss same dagen, men det fine kjensla av å vera på oppdagingsekspedisjon var uansett ektefølt :). I staden for å ta båt ned elva igjen, bestemte me oss for å padla heilt tilbake. Det er ei avgjerd eg ikkje angrar på, sjølv om det kjendest godt i okslar og armar etter ei mil. Ved å bruka kajakk kjem ein endå nærare innpå dyrelivet, og alt er så stille og roleg kringom ein. Og å nå landsbyen med sola hengjande over både elv og hav er heller ikkje å forakta. Igrunn er det eit fint liv eg lever…
No høyrest kanskje livet her ut som berre leik og moro og fjas og tull, men det er det 
langt frå! Kvar dag er det leksjonar i didaktikk, spansk grammatikk eller latinamerikastudier, og i tillegg er det gruppeundervisning også kvar dag. Tida ein ikkje driv med slikt går med til pugging av gloser, lesing av spanske tekstar, setningsformulering, pugging av spanske grammatikalske termar, samt å prøva å praktisera spansken så mykje ein kan. Eg er nøgd med opplegget her, men det er ganske intensivt. Om berre to månadar er det eksamenar…. huff… Eg er ikkje heilt der enno at eg kan driva utstrakt setningsanalyse på spansk med korrekte termar, men det kjem vel etter kvart.
I dag stikk mange av oss til «gamle» León, den opprinnelege byen León som vart delvis øydelagt av jordskjelv og vulkanutbrot og difor flytta dit dagens León ligg. Me skal også oppi ein vulkan og bada i ein innsjø. Meir om det ein annan gong.
Eskil fortel... 